Februari 2010, er kwamen twee stallen vrij op de stal waar mijn verzorgpaardje destijds stond. Het gespreksonderwerp thuis aan de eettafel stond altijd wel op de een of andere manier in het teken van een eigen pony. Nadat Roos, een Welsh Cob merrie uit 2000, in beeld was gekomen, werd ik helemaal verliefd op haar knappe, eigenwijze uiterlijk.
Roos kwam te staan op de pensionstal van onze buren. Al snel begonnen we met dressuur rijden, waarbij ook een martingaal om de hoek kwam kijken. Er was teveel spanning en ik ging op zoek naar wat anders.

Het werd Parelli, zonder zadel, bitloos en grondwerk. Maar hier miste ik de uitdaging, waarna ik ben overgestapt op het westernrijden, wat mij altijd al had getrokken. Door mijn oom was namelijk het eerste paard waar ik ooit op reed een westernpaard en sindsdien heeft de westernwereld mijn hart nooit verlaten. Dit ging een stuk beter, we reden zelfs een wedstrijdje samen. Maar het buitenrijden bleef voor mij het allerleukste. Roos en ik konden alleen nooit een ontspannen buitenrit maken, het bleef een continue strijd over het tempo, roze olifanten en vliegende grassprietjes.

In september 2014 begon dit alles aan mij te knagen, was Roos dan toch niet de pony die ik zocht? Besteed ik wel genoeg tijd aan haar?
Hebben we eigenlijk wel een klik? Uiteindelijk heb ik toen besloten om haar te koop te zetten. Maar na enkele weken, kon ik het toch niet over mijn hart krijgen om deze prachtige merrie te verkopen.

Een stalgenootje van mij kreeg al les van Patricia, waar ze heel enthousiast over was. Hierdoor heb ik Patricia opgebeld om mijn situatie te bespreken en meteen de volgende dag een les gepland. Die les zal ik nooit vergeten. Tijdens het wisselen van het halster besloot Roos dat ze het te spannend vond en liep weg, de rest van het uur heeft Patricia met Roos gewerkt om haar vertrouwen te winnen. Nog nooit had ik mijn pony zo zien reageren op iemand, maar het zei wel veel over de situatie waar wij ons toen in bevonden.

We begonnen met leiderschap, om Roos meer vertrouwen en zekerheid te bieden waardoor ze minder onzeker en nerveus werd. Toen dat onder de knie was begonnen we met het recht richten van Roos om haar fysieke spanning te verminderen. De afgelopen maand zijn we ook bezig met rijden, met bewustwording van mijn lichaam en daarmee spanningen die ik overbreng op Roos. We zijn nog geen half jaar verder en Roos en ik hebben al zo veel geleerd en hebben een betere band dan dat we ooit hebben gehad. En dat buitenrijden, dat mis ik eigenlijk niet eens, dat komt wel goed. Want een ding heb ik zeker geleerd, van A naar B ga je nooit in één keer.

Het moment dat ik Patricia heb gebeld heeft ervoor gezorgd dat Roos weer een plek in mijn hart heeft gekregen, wat is het prachtig om zo met je paard samen te mogen werken!

Groetjes, Maartje