Ari is een merrie van 11 jaar welke inmiddels 3 jaar in mijn bezit is. Ze is 1.77m hoog en lijkt wat onzeker te zijn over haar eigen capaciteiten. Wat ik hier precies mee bedoel te zeggen leg ik later uit. Ik hou ervan om erop uit te gaan met mijn paard; het liefst zou ik regelmatig naar bos en strand gaan. In de praktijk komt dat er vooral op neer dat ik wekelijks naar de vereniging rijdt voor onze wekelijkse groepsles en zo nu en dan naar het bos of het strand. Ook ga ik elk jaar met 3 anderen een weekend weg bijvoorbeeld naar de Veluwe om daar een weekend lang te genieten van mooie ritten en goed gezelschap. De eerste 2 jaar ben ik vrijwel probleemloos met Ari op stap geweest met de trailer; ik kon haar zelf in- en uitladen.

Waar ik eerder vrijwel elke week met de trailer op stap ging, is hier op enig moment verandering in gekomen. Ik kon tijdelijk niet naar de groepsles en wij hadden een nieuwe, heel fijne bak bij stal gekregen. De 'noodzaak' om echt op stap te gaan was weg komen te vallen. Tot het moment dat ik wel weer naar de groepsles kon daar was en het vreselijk rot weer was; Ari ging prima de trailer op op de heen weg. maar op de terugweg, wilde ze absoluut niet de trailer op. Wat we ook probeerden; rust, flink belonen, snoepjes, voer, ietwat boos, insluiten met longeerlijnen, trailer langs een wand geplaatst... Niets maakte dat ze erin ging, sterker nog ze werd al meer en meer paniekerig. Wat precies heeft gemaakt dat ze dit gedrag heeft laten zien, was voor mij niet te achter halen.
Op dat moment zei er iets in mij dat het anders moest; ik heb Patricia gevraagd ons daarin te helpen.

Ik heb in het verleden samen met Patricia mijn vorige paardje ingereden, maar ook trailermak gemaakt. wat ik altijd zo bewonderd heb is dat Patricia heel veel rust heeft en geen dwang gebruikt. Ze laat een paard zien dat het allemaal zo erg nog niet is door kleine stapjes te nemen en het paard zodoende voor elke stap te belonen. Op deze manier bouwen zij vertrouwen op en zullen zij de oefening een volgende keer ook weer uit kunnen/ willen voeren. Zodoende heb ik Patricia nu ook weer gevraagd om ons te helpen bij het vinden van een manier waardoor Ari weer zonder spanning de trailer op zou kunnen gaan. Op dat moment was ik nog in de veronderstelling dat het puur angst was waar Ari last van had.

Patricia kende Ari verder niet, maar na een uitleg van mij van wie mijn Ari is, hoe ze is, waar we tegen aan gelopen waren. Heeft Patricia mij heel duidelijk gemaakt dat het er niet om gaat dat Ari vandaag nog op de trailer zou komen te staan, maar dat we een start daarmee zouden gaan maken. Deze toelichting vond ik erg fijn, vooral omdat ik JUIST Patricia gevraagd had omdat zij zoveel kan bereiken vanuit rust en vertrouwen.
En dat was precies wat Ari en ik even kwijt waren geraakt.

Om te beginnen heeft ze me gevraagd Ari mee nemen naar de trailer. Dit was voor Patricia naast mijn uitleg een kennismaking met Ari en waar wij tegen aan liepen. Ze kon op dit moment zien wat er mis ging, zodat ze ons op gepaste wijze handvatten aan kon reiken.
Al snel werd duidelijk dat mijn eigen spanning zeer merkbaar was. Ari reageert hier heel sterk op. Dus eerst de ademhaling naar beneden. Dat was al een opgave op zich ;-) Vanaf dat moment werd de training in stapjes gehakt (1e 'stop' voor de klep, 2e 'stop' met de voorbenen op de klep, etc.. Wat het overzichtelijk maakte voor mij, maar ook voor Ari en niet geheel zonder reden. Zo zou er altijd een rust moment zijn waarop je kon terugvallen legde Patricia uit. Wat Patricia vooral als reden van het niet de trailer op willen aangaf was dat Ari vanwege haar grootte iets onzeker was of ze het wel de trailer op zou kunnen.
Ari moest een voor haar vrij kleine trailer op, laag en smal. Dit maakte dat zij haar balans moest zoeken en daarvoor had ze ruimte nodig om deze te vinden. Met inladen gaf ik haar deze wel al altijd (tussenschot opzij), maar tijdens het rijden wanneer deze op zijn plek zat, heeft zij weinig mogelijkheid om te verstappen om haar balans te zoeken. Wellicht heeft dat gemaakt dat ze het toch wat spannend is gaan vinden. evenals het uitladen, daarbij liet ik ook altijd het tussenschot op zijn plek en Ari liet zich dan achteruit 'vallen'. Enerzijds vanwege aangeleerd gedrag; ik kan achteruit dus ik ga ook meteen. Anderzijds omdat zij eenmaal met haar achterbenen op de klep gekomen weinig ruimte had om haar balans te zoeken en zich dus maar gewoon liet 'vallen'.

We zijn in totaal 3 avonden bezig geweest a 1,5 uur, waarin Ari weer met vertrouwen de trailer op liep in alle rust en zelfs onder controle de trailer weer af kon lopen. Wel had ze op dat moment nog een kleine aanmoediging nodig om echt de trailer op te gaan. Na 3 avonden is het laden namelijk nog niet geheel bevestigd. De weken die daarop volgde ben ik zelf nog met hulp van anderen aan het oefenen geweest. Ik ben inmiddels alweer een heel aantal keren naar de groepsles geweest en naar het bos. Uiteraard heb ik de eerste keer dat ik zelf met Ari naar de vereniging gereden was Patricia ge-appt; madame staat erop hoor!! Alles goed gegaan. Het leuke is dat Patricia naast dat ze veel deskundigheid in huis heeft, ook laagdrempelig is in het contact. Mijn berichtje werd dan ook enthousiast ontvangen en beantwoord.

Patricia nogmaals bedankt voor het opnieuw vinden van het vertrouwen in onszelf en elkaar!
Je hebt ons op een super effectieve maar ook prettige wijze ondersteunt!