Friendly Horse
In "Paard en Eigenaar" vertellen eigenaren die ik begeleid of begeleid heb hun kant van het verhaal, over de uitdagingen die ze tegenkomen, waar we mee bezig zijn en over hun ervaring met mij.
Tegen al deze eigenaren zeg ik "dank je wel" omdat je jouw verhaal hier wilt en durft te delen!
Warme groet, Patricia
Ik kwam via een tip van iemand bij Patricia,
De situatie met mijn paard had ik zó uit de hand laten lopen, dat mijn persoonlijke veiligheid in het geding kwam, (Vancy kon letterlijk en figuurlijk "ontploffen") en ik realiseerde mij dat als dit het houden van een eigen paard was, ik het eigenlijk helemaal niet leuk vond.
Ze kon niet even op stal staan zonder die af te breken, we konden niet alleen in de binnenbak werken zonder dat ik de stuipen kreeg, en maar te zwijgen over het naar buiten gaan om een stukje te wandelen... Onder het zadel heb ik alle hoeken van de bak gezien, en de kuilen een halve meter diep..
Lessen en trainen met Patricia.Vanaf 6 jarige leeftijd ben ik gaan paardrijden, eerst bij maneges en later op verzorgpony’s. Door een aantal ongelukken met verschillende paarden en pony’s wilde ik eigenlijk niet meer rijden. Uiteindelijk ben ik nooit gestopt, zelf over mijn angsten heen gekomen en weer gaan rijden bij een vriendin. Via haar heb ik ook mijn NRPS pony Beau gekocht. Beau heb ik vanaf veulen af. Zelf beleerd en veel meegemaakt. Maar ik stuitte op een aantal problemen met rijden die altijd door instructeurs werd opgelost als ‘even goed doorvragen’ of ‘been eraan en meer druk!’. Dit voelde voor mij niet goed. Er kwamen steeds meer problemen, in de omgang, onder het zadel en aan de longe. Het was tijd voor verandering, want ik zat met mijn handen in het haar.
Februari 2010, er kwamen twee stallen vrij op de stal waar mijn verzorgpaardje destijds stond. Het gespreksonderwerp thuis aan de eettafel stond altijd wel op de een of andere manier in het teken van een eigen pony. Nadat Roos, een Welsh Cob merrie uit 2000, in beeld was gekomen, werd ik helemaal verliefd op haar knappe, eigenwijze uiterlijk.
Roos kwam te staan op de pensionstal van onze buren. Al snel begonnen we met dressuur rijden, waarbij ook een martingaal om de hoek kwam kijken. Er was teveel spanning en ik ging op zoek naar wat anders.
Tja waar zal ik beginnen!Als (klein) meisje wel eens pony gereden,recreatief maar door school en werk er eigenlijk niets meer mee gedaan. Maar na jaren begon het toch wel in het hoofd spelen (een eigen paard!) dus rond kijken en dan toch besluiten "nee" en het maar weer voor me uit schuiven.
Tot mijn oog viel op een 7jarig trekpaard genaamd" Huub" dit bleef toch maar in het hoofd hangen, dus een afspraak gemaakt en wezen kijken. Nou dat was super en het klikte waardoor ik de stap heb gezet om hem te kopen. Eenmaal bij ons aangekomen en op de wei gezet waardoor hij meteen "dikke" maatjes werd met onze shetlander, dat ging goed. Toen kwam het, Huub naar en van de wei halen (geldt ook voor de shetlander). Dus een voor een waardoor ik ze even moest scheiden van elkaar, dat werd een hoop gehinnik en daar kwam ook behoorlijk wat kracht bij.
Ik ben via via met Patricia in contact gekomen vanwege mijn onhandelbare grote liefde Uvanta. Hij was toen ruim 8 jaar in mijn bezit en wat toen der tijd begon als een "leuke" uitdaging werd na 8 jaar toch wel staatsgevaarlijk. Als jonge ruiter nergens bang voor, en een bokkend paard was alleen maar leuk. Naarmate je ouder word gaan die dingen toch steeds meer tegen staan en word je zelf ook wat voorzichtiger. Na verschillende uitspattingen langs de weg en in het bos te hebben gehad, werd het plezier van de hobby steeds minder. Andere mensen werden aangevallen in het land als ze hun eigen paard wilde ophalen.